امضای دیجیتال یکی از روش‌های نسبتاً قدیمی در دنیای فناوری برای اطمینان از سندیت و یکپارچگی اسناد و اطلاعات است. در این روش، از یک زوج کلید متناظر به نام کلید عمومی و کلید خصوصی استفاده می‌شود. این دو کلید با هم ارتباط ریاضی دارند. به این شکل که اگر متنی را با یکی از کلیدها (به عنوان مثال کلید خصوصی) امضا کنید، فقط با کلید متناظر دیگر (کلید عمومی) قابل راستی آزمایی است. نکته مهم این است که اگر کسی به کلید عمومی شما دسترسی داشته باشد، نمی‌تواند از روی آن کلید خصوصی را پیدا کند. این امربا معادلات ریاضی اثبات می‌شود. به این ترتیب اگر شما کلید عمومی یک نفر را از قبل بدانید، به راحتی می‌توانید هر سند یا فایلی را که توسط کلید خصوصی او امضا شده، راستی آزمایی کنید.

گواهی امضای دیجیتال، یک گواهی قانونی است که پس از تکمیل مدارک و احراز هویت فرد توسط مراکز ریشه صادر میشود و فرد از طریق آن میتواند به امضای متون و قراردادها با امضای دیجیتال خود ( کلید خصوصی اختصاص یافته به وی) مبادرت ورزد.

پاسخ این سؤال در بسیاری از کشورها و از جمله ایران مثبت است. در ماده ۷ قانون تجارت الکترونیکی آمده: «هر گاه قانون وجود امضاء را لازم بداند امضای الكترونيكی مكفی است».

هم‌اکنون کاربردهای متعددی از امضای دیجیتال در فضای تجاری ایران وجود دارد:

– سامانه‌ی ستاد (تدارکات الکترونیک دولت)

– ارائه اظهار نامه مالیاتی و مالیات ارزش افزوده

– شبکه بزرگ ارتباطی بازرگانی (شباب)

– سامانه بانکداری شرکتی کیلید در بانک‌های آینده، شهر، پارسیان، نور، کارآفرین

– امکان امضای قراردادهای درون و برون سازمانی با امضای دیجیتال ( هم اکنون در حال استفاده در چندین شرکت طرف قرارداد با شاکیلید)